#De dolende ridder

#“Het contact met de kinderen. Dat verleer je dus nooit.”

In de categorie ‘voldoening’ is de terugkeer naar het onderwijs het beste wat me had kunnen overkomen. Omdat het zo onwennig was. Omdat ik vooraf onzeker was of ik het nog wel kon. Omdat er duizend dingen kunnen misgaan in een klas. Nu, ruim een half jaar later, kan ik lachen om die onzekerheid. Ik ben ‘geland’. Ik geniet van de energie van mijn groep, van de grappige opmerkingen van de kinderen, en koester de contacten met mijn collega’s. Niet onbelangrijk: in de categorie ‘voldoening’ is de terugkeer naar het onderwijs het beste wat me had kunnen overkomen. Dit werk doet ertoe; ik kan iets betekenen voor (kwetsbare) kinderen.

Tegelijkertijd hoor ik ook minder vrolijke verhalen van herintreders en zij-instromers. Net als ik komen ze als dolende ridders de school binnen: klaar om de ‘strijd’ aan te gaan. Wel geharnast door kennis en ervaringen uit een vorige baan; tegelijkertijd nog zoekend naar de juiste marsroute.

Goede begeleiding is een succesfactor, daar hoef je geen vuistdikke onderwijsrapporten voor te lezen. Niet iedereen redt het. Dat is vooral treurig voor de herintreder/zij-instromer, maar ook voor de school en al die kinderen die recht hebben op een goed opgeleide juf of meester. Waarom de ene slaagt en de ander niet, daar kun je urenlang over discussiëren. Maar dat ‘goede begeleiding’ een succesfactor is, daar hoef je geen vuistdikke onderwijsrapporten voor te lezen.

Ik sprak onlangs een vrouw die dezelfde route als ik wilde volgen. Voor haar werd het een dwaaltocht: eerst maandenlang van kastjes naar muren gestuurd en vervolgens in een megadrukke groep 7 gedumpt met de mededeling: ‘De vorige invaller hield het hier twee dagen uit. Succes ermee!’ Logisch dat deze vrouw een minder vrolijk verhaal heeft dan ik.

Niet iedere school biedt adequate begeleiding. Misschien ontbreekt de tijd; wellicht vinden sommige directies dat je het meeste leert door in het diepe te springen. En hoewel ik ook wel ben van ‘learning by blundering’, werkt zoiets maar tot op zekere hoogte. Ook ik voelde me in de eerste schoolweken een soort stagiair en dat is niet goed voor je zelfvertrouwen.

Ik had geluk. Ik werd begeleid door een vaste, ervaren juf, die veel tijd in me investeerde en me voorhield dat niet alles perfect hoeft te gaan. Die houding is onbetaalbaar. Wat ook hielp: klassenbezoeken van de adjunct-directeur die benadrukte wat er goed ging – en nee, dat was lang niet alles. Ik voelde me met de week sterker, zekerder en meer ‘vakman’ worden.

Afgelopen week had ik mijn eerste functioneringsgesprek. Naast mijn ‘ontwikkelpunten’ (ict!) was er vooral lof van de directeur, onder meer over het contact met de kinderen. ‘Dat verleer je dus nooit’, las ik op mijn beoordelingsformulier. ‘Het vakmanschap straalt van je af.’ Het emotioneerde me. ‘Bedankt voor de steun’, stamelde ik.

Leo van Marrewijk (1965) was in de jaren 80 en 90 ruim tien jaar leerkracht. Na een carrière in de journalistiek keerde hij in augustus 2020 parttime terug voor de klas. Als ‘midlifemeester’ schrijft hij over zijn onderwijsavonturen.