#Superjuf

#Deze mensen moeten we koesteren

Stiekem had ze wel willen blijven. Nee, niet als fulltime groepsleerkracht, daar had ze de energie niet meer voor. Maar als een soort mentor, klasse-assistent of manusje-van-alles, en dan voor twee dagen per week, dat leek haar heerlijk. Gewoon, op ‘haar’ school. En over die dagen of uren viel te praten. Ze had het voorzichtig geopperd bij de directie. Daar was niet bijster enthousiast gereageerd. Gedoe met formatie en er was al een vacature voor een groepsleerkracht. Een fulltimer, liefst een jonkie, werd er gezocht.

Juf Simone is geen jonkie. Juf Simone is wél een juf die je ieder kind gunt. Op een liefdevolle, kordate manier zet ze een groep met een vingerknip naar haar hand. Alle kinderen zijn gek op haar en de hele school kent juf Simone. Onder collega’s is ze geliefd, want altijd bereid om te helpen. En handiger met computers dan menig jonkie. Ik werd blij van haar positieve energie.

Bij haar afscheidsborrel spraken we elkaar. Over haar nieuwe leven, over haar komende vakantie in een schoolweek (‘voor het eerst sinds 40 jaar’), maar ook over de dingen die ze zal missen. De collega’s, de grappen, de gezellige praatjes, de kinderen. “Als je een keer hulp nodig hebt in je klas, weet je me te vinden hè? Toetsen afnemen, kinderen individueel helpen, dat soort dingen zou ik graag doen.’’

Ik bedacht hoe raar dit gesprek was. Een juf met een berg ervaring waar je ‘u’ tegen zegt, die werkdrukverlagend én sfeerverhogend werkt, biedt aan om van alles te blijven doen voor school, desnoods als vrijwilliger, en door ‘gedoe’ komt het er niet van. Terwijl we deze mensen zouden moeten koesteren. Juist nu. Ze zou op onze school van onschatbare waarde kunnen zijn. Als mentor voor jonge leerkrachten, voor zij-instromers of voor herintreders zoals ik. Want ja, ik sta soms nog steeds te klunzen. Daar zou juf Simone wel raad mee weten.

Nu zou het verdwijnen van juf Simone nog te begrijpen zijn, als er simpelweg geen euro te besteden is en onze school uit z’n voegen barst van de vakbekwame leerkrachten. Dat is allebei niet het geval. Het geld klotst hier (binnenstad) tegen de plinten, terwijl het lerarentekort harder toeslaat dan ooit. Momenteel hebben we drie vacatures. Fulltime. Kortom: geld over, handjes tekort.

En wij laten een juf met gouden handjes de poort uitlopen. Misschien nog erger: juf Simone is niet de enige, weet ik. Er zijn meer ex-leerkrachten, pensionado’s en mensen die wat anders zijn gaan doen, die graag nog wat voor het onderwijs willen betekenen, die hart voor de zaak hebben: de stille reserve. Wie geeft die stille reserve een stem? Wie legt de rode loper uit? Hoe zorgen we ervoor dat die ervaren mensen wél matchen met die school waar ze zitten te springen om gekwalificeerd personeel?

Aan juf Simone ligt het niet. Als ze op vakantie is, app ik haar met de vraag hoe het is. Ze appt wat jaloersmakende foto’s uit een zonnig oord terug. Even later stuurt ze nóg een bericht: “Als ik terug ben, moet je me wel vragen hoor!”

Leo van Marrewijk (1965) was in de jaren 80 en 90 ruim tien jaar leerkracht. Na een carrière in de journalistiek keerde hij in augustus 2020 parttime terug voor de klas. Als ‘midlifemeester’ schrijft hij over zijn onderwijsavonturen.